Een vrouw met reuma die niet om hulp vraagt van de thuiszorg. Een overbelaste mantelzorger die geen ondersteuning vraagt voor de zorg van haar autistische zoon. Een man die door een ongeluk zijn baan kwijt is en schulden heeft, maar daarvoor geen hulp zoekt. Dit zijn drie voorbeelden van mensen die ik sprak voor mijn promotieonderzoek naar vraagverlegenheid in de gemeente Den Haag. Graag deel ik hier een aantal van mijn bevindingen.
Voor beleidsmakers blijven ‘vraagverlegen mensen’ vaak onzichtbaar. Ook voor onderzoekers is het niet makkelijk om hen te bereiken. Daardoor blijft het onduidelijk welke problemen zij in hun dagelijks leven tegenkomen, en wat je daar eventueel aan zou kunnen doen. Gelukkig ben ik er in geslaagd om via de Voedselbank Haaglanden, de sociaal raadslieden, een mantelzorgorganisatie en een ziekenhuis te spreken met hulpbehoevenden, om te horen waarom zij niet de juiste hulp kunnen vinden.
Wat ik vaak tegenkwam, was dat mensen zó lang wachten met het vragen om hulp, dat hun problemen alleen maar groter werden. Psychologische factoren spelen daarbij een belangrijke rol: veel mensen vinden het lastig om hun (gevoel van) onafhankelijkheid op te geven. Daarnaast zorgen allerlei praktische en bureaucratische obstakels ervoor dat de weg naar hulp niet gevonden wordt. Denk aan gebrekkige informatievoorziening, een onpersoonlijke behandeling, taalbarrières en steeds van het kastje naar de muur worden gestuurd. Het is al vaak geconstateerd, maar ook mijn onderzoek wijst uit dat het sociaal domein voor velen een ingewikkeld doolhof is.
Op basis van mijn onderzoek kom ik tot de volgende vijf aanbevelingen:
Over de auteur: Dr. Mark Reijnders is onderzoeker sociaal domein. Zijn proefschrift over vraagverlegenheid (met een uitgebreidere Nederlandse samenvatting) is via deze link gratis te downloaden.
E-mail: info@markreijnders.nl