Vereniging van adviesraden die de lokale overheid adviseren vanuit het inwonersperspectief

Op naar de volgende stap! Tegenslagen en overwinningen

Bart zit op zijn bed in de verslavingskliniek. “Toen ik 12 jaar oud was, dronk ik mijn eerste biertje. Bah, ik vond het niet eens lekker!”, vertelt hij. Maar dat veranderde al snel: één biertje werden er twee, twee werden er vier, en een paar jaar later was hij verslaafd aan alcohol. 

Behandelingen hadden weinig succes en uiteindelijk werd Bart opgenomen in een verslavingskliniek. Hij bleek een licht verstandelijke beperking te hebben. “Tsja, dat is natuurlijk niet leuk om te horen, maar er vielen wel een paar puzzelstukken op zijn plek.”

De behandeling werd aangepast, beter aansluitend op wat Bart kan en aankan. Terugvallen in alcoholgebruik bleven uit. “Ik heb mijn mojo gevonden! Ik mag bijna naar huis!” Maar: wat is thuis? Hij kon niet terug naar zijn ouders. En op zichzelf wonen zag Bart ook nog niet zitten.

Door N. van Duijvenbode, E. Nijman en M. Ruytenwoensdag 22 juli 2020

In de afgelopen jaren heeft de behandeling en begeleiding van mensen met een licht verstandelijke beperking en psychische problemen en/of verslavingsproblematiek een enorme vlucht gemaakt. Met een TopGGZ keurmerk voor het Centrum Verslaving en LVB en het “Praktijkboek Triple Problematiek” als nieuwste aanwinsten op dit gebied. 

Eén onderwerp lijkt buiten de schijnwerpers te blijven: de stap naar huis. Opvallend, gezien de focus op ambulantisering en participatie. Lange wachtlijsten bij beschermde woonvormen, sputterende gemeenten, gedoe over indicaties, administratieve rompslomp en het risico tussen wal en schip te vallen zijn tegenslagen die behandelaren en patiënten tegen kunnen komen in dit proces. 

Frustraties die niet alleen bij behandelaren maar ook bij gemeenten spelen, die met de decentralisatie een grote rol in dit proces hebben gekregen. Zij worstelen dan ook met hetzelfde vraagstuk: hoe kunnen we stap naar huis gemakkelijker maken? Het antwoord: samenwerken. Complexe problematiek vraagt complexe behandeling. Dat wil zeggen: een integrale aanpak en veel afstemming. Dat kun je niet alleen; daar heb je elkaar voor nodig. 

Samenwerken en verbinden zijn dus sleutelwoorden. Een voorbeeld hiervan is het voornemen van Tactus Verslavingszorg om in samenwerking met gemeenten, ketenpartners uit de verstandelijk gehandicaptenzorg en geestelijke gezondheidszorg, en het CIZ een woonvoorziening / trainingshuis te starten voor cliënten met complexe problematiek. Een voorziening waar cliënten kunnen oefenen met ‘abstinent blijven in de thuissituatie’, voordat zij ‘echt’ weer naar huis gaan. 

Met deze blog willen wij de lezers uitdagen om elkaar te vinden. Om ervaringen uit te wisselen van wat wel of juist niet werkt. Om elkaars krachten te benutten en versterken. En om op die manier, stap voor stap, bruggen te bouwen en ketens te vormen. Want alleen op die manier zetten we (samen met elkaar) tegenslagen om in overwinningen. Op naar de volgende stap!

Over de auteur: N. van Duijvenbode, E. Nijman en M. Ruyten zijn van Tactus Verslavingszorg