Vereniging van adviesraden die de lokale overheid adviseren vanuit het inwonersperspectief

In tijden van crisis blijkt wie je ware partner is

Thuisonderwijs is geen vanzelfsprekend gegeven voor kinderen uit gezinnen met een minimum inkomen. Slogans als Connecting people  en We all benefit geven de illusie dat we een inclusieve samenleving zijn, waar rangen en standen al decennia achter ons liggen. Dat binnen die samenleving het onderwijs een (alles) bepalende stempel drukt op de kansen van kinderen, wordt dezer dagen nog eens pijnlijk bewaarheid. Vanwege de coronacrisis zien scholen zich genoodzaakt om de veilige en vertrouwde klasomgeving versneld en hals over kop digitaal te transformeren naar een virtuele proeftuin voor educatie op afstand. Om dit snel gedaan te krijgen wordt alles in het werk gesteld: extra geld van het ministerie van onderwijs (2,5 miljoen euro) voor de aanschaf van laptops, banken die bijspringen met geld en herbruikbare apparaten, maatschappelijke initiatieven om schoolkinderen tot leren aan te zetten aan de eettafel. Dan lijkt inclusiviteit toch niet zo algemeen gangbaar als we misschien dachten. Wellicht bij u als adviesraad al langer bekend.

Door Charlie Ortegawoensdag 8 april 2020

Digitale aansluiting

De belofte van de digitale aansluiting van kinderen die opgroeien in armoede is nog verre van ingelost. Een simpele computer of laptop is geen alledaags apparaat voor gezinnen die -vaak jarenlang- worstelen met een structureel tekort aan besteedbaar inkomen. Het onderwijs worstelt met de harde confrontatie dat zij een groot aantal kinderen toch niet zo vanzelfsprekend bij de les kunnen krijgen, wanneer het afstandsonderwijs nog de enige overgebleven link is in tijden van noodgedwongen afstand. ‘Kansenongelijkheid kan toenemen’, kopte een landelijke krant dan ook.  Het onderwijs constateert dit zelf ook, waarbij het in sommige gevallen niet eens mogelijk is om met gezinnen in contact te komen.          

Voortvarend armoedebeleid

Den Haag verkeert in de luxe situatie dat het al jaren gezinnen kan voorzien van een computer. In de afgelopen 5 jaar waren dat er 11.555 stuks; dit is de helft van het aantal kinderen in Den Haag met een Ooievaarspas en wordt mogelijk gemaakt dankzij een voortvarend armoedebeleid van de gemeente. De coronacrisis heeft de vraag naar computers en laptops in een stroomversnelling gebracht. Wat deze bijzondere situatie overduidelijk maakt is hoe verweven Leergeld Den Haag en het onderwijsveld in de praktijk is. Nog meer dan in het pre-coronatijdperk het geval was, zijn er nu bijna dagelijks contacten met schoolbesturen, schooldirecteuren, schoolmaatschappelijk werkers en docenten. We weten elkaar te vinden in de gezamenlijke uitdaging om een kwetsbare groep kinderen niet op nog grotere achterstand te plaatsen. Dit mogen we gerust een lichtpuntje noemen, dat ons ook straks,  als we de crisis achter ons hebben, beter in staat stelt om kinderen een weg omhoog te bieden, uit de armoede. Educatie is daarin de sleutel, het welzijn en de mobiliteit van de kinderen nemen er door toe, en daarmee ook hun kansen om te worden tot wie ze willen zijn.     

De rol van adviesraden

Het zou waardevol zijn als adviesraden sociaal domein dit mooie voorbeeld uit Den Haag mee kunnen nemen naar hun eigen gemeente. Misschien kunt u meedenken met de gemeente met de uitdaging om kinderen niet op achterstand te plaatsen, simpelweg omdat ze geen toegang hebben tot een computer voor hun schoolwerk.  U kent de lokale samenleving goed en weet wellicht connecties te leggen waar de gemeente nog niet aan had gedacht. Durf daarbij over eigen grenzen te stappen en verder te kijken dan u misschien gewend was. Nu: wanneer het extra hard nodig is door de coronacrisis,  maar zeker ook daarna. 

Over de auteur: Charlie Ortega is directeur Leergeld Den Haag