Vereniging van adviesraden die de lokale overheid adviseren vanuit het inwonersperspectief

Waarom keert 'ons soort mensen' zich af van de samenleving?

Uit onderzoek na onderzoek blijkt dat ‘participatie’ van ons soort mensen ver achterblijft bij het landelijke gemiddelde. Ik zeg ‘ons soort mensen’, omdat ik deze cijfers vanuit eigen ervaring kan onderschrijven. Zelf heb ik mogen ervaren hoe ernstige psychiatrische ontwrichtingen jouw leven en de mate waarin jij verbonden bent beïnvloeden. Willen wij mensen zoals ik zelf beter helpen, dan is meer inzicht nodig in hoe mensen ontwrichten en verbindingen verbroken raken. Door meer begrip en inzicht kunnen we ervoor zorgen dat sociaal beleid, peer support, hulpverlening en behandeling beter aansluiten en verstoting tegen wordt gegaan.

 

 

Door Martijn Kolevrijdag 19 mei 2023

Hoe raken mensen ontwricht?

Uit eigen ervaring merkte ik dat de relaties om mij heen in snel tempo verbroken raakten nadat duidelijk werd dat ik opgenomen werd in een psychiatrisch ziekenhuis. Mensen namen afstand en wisten zich geen goede houding te geven. Ook het krijgen van een diagnose maakte dat mensen anders met mij omgingen. Een enkeling wist het contact met mij vol te houden gedurende de jaren dat ik in de GGZ leefde.

Vervreemden

Zelf vervreemde ik mijzelf van mijn omgeving en keerde mij af van de samenleving. Ik bouwde een hoge muur, waar ik nauwelijks overheen durfde te kijken, met de overtuiging dat ik gefaald had. Terugkijkende realiseer ik mij dat ik dit deed ik uit pure zelfbescherming, machteloos en hulpeloos zijn om niet hopeloos te worden. Nog meer verlies was niet te dragen dus ik probeerde mij te voegen in de rol van chronisch psychiatrisch patiënt. Ondanks dat de RIBW-groepswoning waarin ik woonde, in een keurige gezinswijk stond, voelde de afstand tussen mij en de ‘normale’ buren onoverbrugbaar. Net als die tussen mij en mijn familie en de rest van de samenleving.

Verdoofd

Zo sleepten de jaren zich voort, verdoofd door medicatie en angst om mij te verbinden. Het boek van mijn leven leek al geschreven, totdat er iets gebeurde wat de barsten in de door mij gebouwde muur deed ontstaan: ik kwam Wilma Boevink tegen, die mij uitnodigde om deel te nemen aan een herstelwerkgroep. Zij was als ervaringsdeskundig onderzoeker en grondlegger in Nederland van begrippen als herstel, empowerment en ervaringsdeskundigheid. Zij straalde hoop en kracht uit, maar bovenal was haar aanwezigheid een bron waaruit ik moed putte. 

Hard werken

Dit was allesbehalve een wondermiddel, het was hard werken en het vroeg een onvoorwaardelijke hoopvolle uitnodiging vanuit gelijkgestemden en hulpverleners om te verbinden. Tot op de dag van vandaag bepalen deze ervaringen hoe ik leef en werk. Psychiatrisch lijden is niet voorbestemd aan een apart soort mensen, maar het is een legitieme menselijke ervaring. Door ruimte maken voor deze ervaringen in onze levens en samenleving houden we relaties in stand met onszelf en anderen en voorkomen we verstoting.   

 

Over de auteur: Martijn Kole is POD facilitator, mede oprichter van Enik Recovery college en beleidsadviseur bij Valente en het Blauwepaardnetwerk