Naïma wilde zelf graag in een gezin wonen, al was het maar af en toe. Helaas kwam dat nooit van de grond door het tekort aan pleegouders voor pubers. Naïma deed het aanvankelijk goed, zowel op de groep als op school. Ze verhuisde op haar 17e naar het kamertrainingscentrum. Daar ging het, zonder de zorg van haar vertrouwde mentor, al snel bergafwaarts. Ze werd depressief, stopte met school en kreeg verkeerde vrienden. Zo vertrok Naïma op haar 18e naar beschermd wonen voor volwassenen, zonder dagbesteding en met psychische problemen. Ik verhuisde haar zelf op mijn vrije dag omdat er niemand anders voor haar was. En zo liet ik haar na bijna vier jaar jeugdhulp, met een machteloos gevoel, alleen achter.
Laat niet gelijk los maar kijk naar ze om
Dit is precies de reden waarom ik met Kamers met Aandacht ben begonnen, want het verhaal van Naïma staat symbool voor meer jongeren die té jong en zonder steun het zelf moeten zien te redden. Momenteel zwerven duizenden jongeren van plek naar plek en krijgen daardoor niet eens de kans op een stabiele toekomst. Ik wil het verschil maken, door samen met gemeenten, zorgaanbieders en woningcorporaties te zorgen voor voldoende kamers. Kamers mét aandacht zodat deze jongeren stapsgewijs kunnen leren om op eigen benen te staan. Gewoon bij iemand in huis die nog een beetje naar ze omkijkt.
Simpel maar niet eenvoudig
Het idee is simpel en sympathiek, maar in de afgelopen 3 jaar zijn we continu bezig met het overwinnen van torenhoge drempels in onze wet- en regelgeving. Want er zijn voldoende mensen in Nederland die voor een paar jaar een kamer willen verhuren en naar deze jongeren om willen kijken. Maar zij krijgen soms simpelweg geen toestemming van de woningcorporaties of de hypotheekverstrekker, omdat jarenlang het beleid gericht was op juist het voorkomen van onderverhuur.
Gelukkig zie ik ook beweging ontstaan. Het Nationaal Actieplan Dakloosheid, Regeling huisvesting aandachtsgroepen, particuliere vastgoedbeheerders die ons benaderen voor mogelijke samenwerking.... dát geeft ons weer moed. Dus laten we vooral binnen de gemeente kijken wat er wél mogelijk is. Waarbij beleidsmedewerkers, woningcorporaties en hulpverlening samen met de inwoners het vangnet vormen dat deze jongeren nog zo hard nodig hebben.
'Laten we vooral binnen de gemeente kijken wat er wél mogelijk is.'
Mijn doel is dat alle jongeren in heel Nederland na hun verblijf in de Jeugdzorg kunnen uitstromen naar een Kamer met Aandacht. En dat ze na een zachte landing in onze maatschappij vervolgens in staat zijn om wel op eigen benen te staan en hun vleugels uit kunnen slaan. Laten we met elkaar zorgen voor meer wind onder de vleugels in plaats van meer tegenwind creëren. Help jij mee?
Over de auteur: Bianca van der Neut is oprichter en bestuurder van Stichting Kamers met Aandacht.