Zelfhulp – de blinde vlek in het sociale domein?
In 2014 brachten mijn college Jan Steyaert en ik via Movisie de bundel ‘Gesteund door zelfhulp’ uit. In die bundel lieten wij deelnemers van diverse zelfhulpgroepen aan het woord te midden van hoofstukken over de historische wortels van zelfhulp, de toen recente ontwikkelingen in de wereld van de zelfhulp en actueel onderzoek naar bereik en bekendheid ervan. Ikzelf schreef een hoofdstuk over de mate waarin en de manier waarop in de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen in de partijprogramma’s aandacht werd besteed aan zelfhulp. Ik betoogde toen dat zelfhulp een vorm is van zelfredzaamheid, ook toen al een van de beleidsdoelen van de Wet maatschappelijke ondersteuning. Het zou, zo meende ik, te verwachten zijn dat dit onderwerp aandacht zou krijgen in het toekomstige lokale beleid en dus ook in de verkiezingsprogramma’s. Ik moest helaas schrijven dat de hele Wmo al nauwelijks een woord waardig werd gekeurd, laat staan een (mogelijk) gemeentelijk beleid rond zelfhulp. Terwijl toentertijd een gemeente als Eindhoven al overtuigend had laten zien dat gemeentelijk beleid rond zelfhulp (facilitering, ondersteuning) wel degelijk mogelijk was en zijn vruchten afriep. En in ons omringende landen was en is formele beleidssteun aan de zelfhulpbeweging, juist gezien de bijdrage aan zelfredzaamheid van de deelnemers, heel normaal.